Enkele jaren geleden is naast ons op de berg de bouw gestart van een klein vakantiehuisje. Toen hebben we al kennis gemaakt met de eigenaren. Een stel uit Madrid, graphic designer en meubelontwerper Sergio (Argentijn) en zijn vrouw, de Engelse kunstenares Helen.
De voltooïng van het huis is echt een meerjarenproject. Vorige week is Sergio uit Madrid komen rijden met een busje met huisraad en gereedschap. Hele dagen is hij bezig met het enigszins bewoonbaar maken van het huis.
Gisteren is er even een pauze en nemen Sergio en ik wat tijd voor een goed gesprek. Over zijn werk als grafisch ontwerper en zijn vertrek uit Argentinië. Terwijl we een fles Rioja soldaat maken, zittend in de namiddagzon, hoor ik uit eerste hand ook zijn ervaringen met de financiële crisis van 2001 in Argentinië. Het kon niet uitblijven, want deze tangodansers drukten eind jaren tachtig giga veel pesos bij om de economie te stimuleren. Gevolg was een jaarlijkse inflatie van tussen de 250 en 700 % (in 1990 zelfs even 3000 % !). De peso werd toen losgekoppeld van de US-dollar, waardoor het geld nog minder waard werd. De regering gaf opdracht aan de banken om de spaartegoeden twee jaar te bevriezen. Niemand kon toen meer aan zijn eigen geld komen, dat nog steeds elke dag minder waard werd. Ik kan me de TV-beelden van toen nog goed herinneren. Jaren later bleek, dat voor de meeste Argentijnen het spaargeld vrijwel geheel was verdampt. Met een lening van het IMF werd het banksysteem wat gestabiliseerd en na 10 jaar kruipt Argentinië langzaam uit het dal.
Ik luister met belangstelling naar de analyse van Sergio die een overeenkomst ziet met de huidige crisis. Zijn theorie, dat banken machtiger zijn dan regeringen kan ik redelijk volgen. Wat in Argentinië is gebeurd, kan volgens hem ook in Europa plaatsvinden.
De overheid kan met de banken je geld afnemen (bevriezen van spaartegoeden), maar nooit onroerend goed. Sergio’s theorie is dus : stop je spaargeld in stenen (huizen), goud en andere edelmetalen. Kun je later altijd nog verkopen.
Vandaag lees ik dat Ierland wordt geholpen met 100 miljard euro (iemand enig idee hoeveel geld dat is) ! Hopelijk houden we hiermee de euro weer even in stand en krijgen we hier geen Argentijnse toestanden.
Het jachtseizoen is open en dat horen we. Er staan overal rode waarschuwings- bordjes. Vooral in de namiddag en in het weekend wordt er flink geschoten in onze vallei van de Peñones. Linke soep voor wandelaars dus. Nou begrijpen we ook waarom onze buren Antonio en Rita tijdens hun dagelijkse wandeling door de campo in gele hesjes lopen ! 
We zien op TV, dat in NL de winter nu echt is begonnen. Hagel, sneeuw en temperaturen onder nul. Er schijnt zelfs volgende week al te kunnen worden geschaatst en enthousiastelingen gebruiken het E-woord (Elfstedentocht) al. Ik probeer het ze wel uit te leggen, maar de Spanjaarden hier begrijpen toch niets van die opwinding.
Zoals iedereen wel weet heeft er in Spanje eeuwenlang een echte macho-cultuur geheerst. Een van de gevolgen daarvan is het geweld tussen de sexen. En dan met name het geweld tegen vrouwen. De jonge, goed opgeleide generatie is behoorlijk geëmancipeerd, maar dit soort geweld komt in dit land toch nog veel voor. Het Ministerio De Sanidad, Política Social E Igualidad probeert er met o.a. TV-spotjes wat aan te doen. Ook is er een landelijk telefoonnummer (016) waar mishandelde vrouwen zich kunnen melden. Deze week is er op de basisschool hier een project waarbij 
Ons dorp is best trots op haar “Casa de la Cultura”. In het begin van de zeventiende eeuw werd dit gebouw al neergezet. Als graanpakhuis, ruiterij, en werkplaats en opbergruimte voor landbouwwerktuigen. Het telt twee verdiepingen met een patio voorzien van fraaie arcos (bogen) en pilaren van metselwerk. In de negentiger jaren van de vorige eeuw heeft men het verbouwd tot wat nu heet cultureel centrum “Casa del Apero” (letterlijk : het huis van het landbouwgereedschap). 
Als we zojuist de laatste paprika's staan te plukken voelen we wat druppels en toch felle zon. Het ultieme recept voor een regenboog. We zien er twee, slecht weer kan mooi zijn. Snel de camera gepakt. En nee mensen, geen "gephotoshop". Dit waren zojuist echt de kleuren van het herfstlandschap hier in de campo. 
Sinds “mensenheugenis” was er in ons dorp tot voor kort maar één barbier. In Calle Real zat in een piepklein kamertje een kapper, uitsluitend voor mannen. Hier kon je ook een scheerbeurt krijgen, insoppen en afwerken met een vlijmscherp mes. Een echte barbier dus. Vaak naar binnen gekeken. Dat scheren leek me wel een tamelijk risicovolle behandeling, want ‘s mans handen trilden behoorlijk. Ben daar, ook in de jaren dat we nog geen elektriciteit hadden (nog geen 10 jaar geleden), nooit naar toe geweest. 
Terwijl Mike bij Isabel (de kapster) zit, loop ik even door het dorp en kom bij de cementerio (kerkhof). Het is 's morgens rond 11.00 uur al behoorlijk druk. Vooral vrouwen. De enkele mannen zijn er om de trappen en stellages te verzetten. Ja, de doden liggen hier soms achthoog. De kapel waar een mis wordt gelezen zit helemaal vol. In het hele dorp zie je groepjes vrouwen lopen met flinke bossen verse bloemen. De sociale controle is behoorlijk. Het graf van je dierbaren móet er gewoon goed uitzien.
