Die Yvon komt er wel

Veel van die bijna 5 miljoen TV-kijkers in NL naar "Boer zoekt vrouw" dreigen na de laatste uitzending gisteravond in een zwart gat te vallen. Hoeft echt niet. Vanaf 1 maart is er naast de LINDA een nieuw glossy magazine te koop : "YVON". Slechts € 6,66. 
Hierbij alvast de cover van dat blad.


In de metro met Arnold naar huis van Ajax twee zondagen geleden naast voetbalsupporters  ook veel vrouwen van de Huishoudbeurs. Met verbijstering hoor ik twee dames met groot ontzag praten over het feit, dat ze presentatrice Yvon Jaspers in levende lijve hadden gezien. Ze hadden beiden delen van een door Yvon zelf ontworpen servies gekocht.
Op dat soort momenten krijg ik een onweerstaanbare neiging ineens Spaans te gaan spreken.....  

Domino- of Facebook-effect.

De afgelopen weken ontstaan er in het ene na het andere dictatoriale Noordafrikaanse en Arabische land achter elkaar protestacties. Het begint in alle gevallen met oproepen voor demonstraties via Facebook. Slimme leiders voeren direct veranderingen door in hun regime en voorkomen een totale volksopstand. Andere leiders (ex-dictators) vluchten hun land uit en geven daarmee ruimte voor een nieuwe regering. 

Sinds gisteren kan ook Mauretanië aan dat rijtje landen worden toegevoegd. CNN bericht over demonstraties door de Facebook-generatie in de Mauretaanse hoofdstad. Er is inderdaad sprake van het domino-effect. Maar dat is wel een gevolg van het feit, dat ook in dictaturen een groeiend aantal vooral jonge mensen op internet kunnen zien dat er een weg naar de vrijheid is. En dan is Facebook natuurlijk een geweldig platform om actie te ondernemen. Er is dus wel degelijk sprake van een Facebook-effect.

Bij zo'n bericht denk ik gelijk terug aan de verschillende Mauretaniërs die we tijdens onze Marokko-reis in oktober 2009 hebben ontmoet en gesproken. Je voelde toen al de onvrede. In de Sahara hebben we voorbij Tagounite op zo'n 40 km van de grens met Mauretanië in bedoeïenententen geslapen. 
Natuurlijk is er blijdschap voor de bevrijde volken. Maar er is ook in Europa en de USA een groeiende angst voor het risico dat fundamentalistische moslims in de net bevrijde landen de macht grijpen, er nieuwe dictaturen vestigen en in de Arabische Liga een collectief gaan vormen. De PVV in NL zegt terecht, dat de islam weinig democratie tolereert. Maar er is hoop en die angst lijkt ongegrond. Zolang internet en Facebook blijven bestaan in die landen, zal het democratisch gehalte van de nieuwe regeringen via de sociale media toch afgedwongen blijven. We leven in interessante tijden. 

Voetbal heeft de toekomst

Vandaag is het de laatste dag van de voetbalplaatjesaktie van Albert Heijn. Dus even tijd voor een overzicht. De Allendelaan is regelmatig de plaats voor een trainingskamp van de jongste aanwinst van de Ajax-jeugd. Een belofte voor de toekomst. Veel zwem- en loop-oefeningen. De dame linksboven moet echter nog wel tussen de middag even rusten. De dame linksonder heeft - bewust - haar FC Twente shirtje nog aan. Dat de trainer uit Den Haag komt deert niemand toch ? 

Is de RABO wel een bank met ideeën ?

Vlak na onze verhuizing naar Amsterdam - het moet eind september zijn geweest - toch maar eens een afspraak gemaakt bij het lokale RABO-kantoor. Met als doel onze rekeningen te verhuizen van het Brabantse RABO-kantoor Bernheze Maasland naar Amsterdam. Alhoewel we vrijwel alles via internetbankieren doen, is het toch makkelijk om een lokaal aanspreekpunt te hebben. Dat aanpreekpunt werd Farried, accountmanager (!) private banking, die me al snel kennis deed maken met Emel, zijn assistente (!). Alleen is zij ook beperkt aanspreekbaar, want ze werkt maar een beperkt aantal uren per week. Met Farried heb ik alles goed doorgesproken en een paar formulieren ingevuld. Dan, weken later, zie ik in Spanje op het overzicht internetbankieren (met nog steeds RABO Maasland op de voorpagina), dat mijn pensioenspaarrekening is verdwenen. Kan er dus niet bij ! Kost ruim een week en drie e-mailtjes naar Emel om die pensioenspaarrekening weer zichtbaar te krijgen. Als ie dan zichtbaar is, blijkt die rekening ineens een ander nummer te hebben gekregen. Raar, maar ook ineens staat ie op mijn privé-naam in plaats van op naam van de pensioen-BV (zoals dat eerder was). Weer een mailtje of twee. Terug in Amsterdam - begin februari - liggen er formulieren in de post die ik per ommegaand moet tekenen en opsturen om de rekeningen te verhuizen naar Amsterdam ! Dan staat al enkele dagen op het overzicht internetbankieren geen RABO Maasland meer, maar RABO Amsterdam. Onbegrijpelijk, dat iets simpels als een verhuizing van een paar rekeningen ruim drie maanden moet duren.
Nog steeds ontvang ik elke maand vanuit Brabant een luxe klantenmagazine.... 

Mijn creditcard van de RABO-bank verloopt op 05/11. En dan zitten we voor enige tijd weer in Spanje. Dus vorige week even naar het lokale kantoor en met de creditcard op de balie uitgelegd, dat ik graag op korte termijn een nieuwe creditcard wil hebben. Geen probleem voor Fatima, de mooie frontdeskmanager. Binnen een week zal ik een nieuwe creditcard thuis gestuurd krijgen. Tevreden open ik vandaag de RABO-envelop met de nieuwe creditcard. Blijkt dat deze nieuwe ook verloopt op 05/11. Dan ben ik ineens weer helemaal niet tevreden met de RABO. En bel mijn eigen accountmanager (op cursus), dus zijn assistent (op vrijdags afwezig). Ene Chantal biedt haar excuses aan, zal de kosten crediteren en een nieuwe pas voor de eerstvolgende 5 jaar aanvragen. En passant zegt ze, dat ik volgens haar computer nu in het bezit moet zijn van 3 creditcards. Geduldig en beheerst zeg ik, dat ik nu 2 dezelfde creditcards heb. Als ik de telefoon neerleg, overweeg ik Youp van 't Hek te mailen. 


Diezelfde RABO-computer zal nou nooit eens een nulletje of wat extra bij mijn saldi vermelden. Ben ik boos ? Neen, wel teleurgesteld. Het zal immers bij die andere banken niet anders zijn. Waarom zou trouwens die RABO nog steeds op de 1e plek staan als favoriete werkgever ? Wie het weet verdient een bonus. Jawel, de bonus die mijn RABO in Amsterdam dit jaar maar eens niet moet ontvangen.

Tramontana, een onmogelijk Spaans liefdesverhaal

De wind waait bijna altijd aan de rotsachtige kust van Noord-Spanje. Terwijl de legendarische wind spookt, bespreken oude dorpelingen tijdens een potje kaarten de geschiedenis van de scandaleuze relatie tussen Pepet Tremolls en de veel jongere Rosa Campos Del Amor, ten tijde van het dictatorschap van Franco. Tremolls werd op kerstavond dood gevonden. Zelfmoord, zo zei men. Of was het een jaloerse minnaar van Rosa? 'De beste afstand tot een mooie jonge vrouw is de grootste', concludeert de lijkschouwer die destijds Tremolls' lichaam onderzocht. De heren proberen te achterhalen hoe de geliefden elkaar leerden kennen en hoe heftig die stormachtige relatie geweest moet zijn. Met sprongen in de tijd worden de relatie en haar spelers uiteengezet, afgewisseld met beelden van het verstilde dorpje, de wilde natuur en de wind die door bomen raast en stof op landweggetjes doet opwaaien.'Wat moet een oudere man met een jongere vrouw? Bezitten zal hij haar nooit', mijmert Tremolls in de voice-over. De liefde lijkt zo ongrijpbaar als de wind. Een mooie en sfeervolle film van de Nederlandse regisseur Ramón Gieling en producent Pieter van Huystee. Te zien via http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1041143

Trailer TRAMONTANA

Iedereen manager ?

Het begon alweer enkele jaren geleden toen we een gewone schoonmaakster ineens interieurverzorgster moesten gaan noemen. Daarna is het hard gegaan. De interieur- verzorgster is nu een interieurmanager. De personeelschef heet human resource manager, de verpleegkundige moeten we nu zorgmanager noemen. Er zijn geen concierges meer, maar facilitymanagers en die lieve receptioniste wil zich front desk manager laten noemen. Nu ook de stoere truckers ineens roadmanagers blijken te zijn en ambtenaren “rijksmanager” is volgens mij het hek van de dam. Maar toch. Als het uitsluitend bij een andere benaming van de funktie blijft, passen we ons wel aan. Maar nu willen ze ook allemaal ineens een assistent en als manager betaald worden. Volgens mij is het in NL de hoogste tijd voor een Cupasoup !

Er is inderdaad een overschot aan managers, maar een nijpend tekort aan leiders.

De Arabische lente duurt voort

Na Tunesië en Egypte loopt het in de Maghreb nu volkomen uit de hand in Libië. De jonge generatie geeft met behulp van de sociale media uiting aan de onvrede onder de bevolking na meer dan 40 jaar dictatuur van Muammar al-Gaddafi en zijn familie. Met verbijstering zien we op Al Jazeera (de beste TV-zender van dit moment) hoe hij zijn eigen volk met leger en luchtmacht te lijf gaat. Ook al konden journalisten het land niet in, op internet staan afschuwelijke beelden die door twitterende Libiërs met hun mobiele telefoons zijn gemaakt. Afgelopen nacht was Gaddafi zogenaamd "live" te zien met een toespraak tot het volk. Volgens mij was dit opgenomen en zit hij met zijn familie en zijn van het volk gestolen kapitaal al buiten Libië.

Interessant en spannend om te zien wat de volgende ontwikkelingen zijn. Wie zal er straks in Libië de macht krijgen en hoe stabiel zal dat nieuwe regime zijn ? Zal de situatie voor het volk er werkelijk door verbeteren ? Voorlopig houden Europa en de USA zich opvallend stil ! Alleen de UN komt vandaag in spoedzitting bijeen. Het enige dat wij merken is dat, als gevolg van instabiele situatie in de Arabische wereld, de prijzen aan de benzinepomp blijven stijgen. 

In haar interessante boek "Dromen van een Arabische lente" beschrijft Petra Stienen, dat in vrijwel alle Noordafrikaanse landen het volk droomt van een leven voorbij de cultuur van de angst. Dat die dromen nu al werkelijkheid lijken te worden is volgens mij het effect van het internet op ons dagelijks leven. Alles is overal - ook in voorheen gesloten samenlevingen en dictaturen - volkomen transparant aan het worden. En dat eist, in de hele wereld, wel een nieuw soort leiders. 

"Pensioen in zicht" ?

Ooit, in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, was ik als personeelsofficier bij de luchtmacht betrokken bij het project "Pensioen in zicht". In dit PIZ-project werden luchtmachtmensen op hun 54e jaar tijdens enkele bijeenkomsten voorbereid op wat toen heette hun post-actieve periode als ze op hun 55e levensjaar met FLO ("functioneel leeftijdsontslag") gingen. Wat een luxe, denk je nu. De tijden zijn echt veranderd.
Met de opbrengst van de verkoop van de studio's betalen we sinds enkele jaren ons eigen zogenaamde "pré-pensioen". In augustus 2012 - als ik 65 word -begint ons "echte" pensioen. Van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) hopen we op AOW aangevuld door een lijfrente van Nationale Nederlanden en door het ABP met wat gespaarde pensioentjes bij diverse werkgevers uit het verleden. Maar steeds meer bekruipt je de vraag: is er straks nog wat geld uit te betalen ?  Bestaat Nationale Nederlanden dan nog ? En het ABP ? Jarenlang heeft de overheid geld gehaald uit deze pensioenkas van de ambtenaren om de begrotingstekorten te dichten. Tja, als je ex-politici uit datzelfde Haagse circuit als bestuurders van dat ABP benoemt, dan vraag je erom. In gewoon Nederlands heet dat gewoon "diefstal" en in veel landen beland je daarvoor in de gevangenis. Gevolgen : gepensioneerden worden gekort, de pensioenpremie gaat omhoog, er is een "Bos-belasting" etc. Als dan ook nog de brandstofprijzen gaan stijgen, moeten we misschien de auto de deur uit doen. En gaan we toch - mede op advies van Eric - gewoon elektrisch rijden ? Misschien wel naar ons werk ! Onlangs zagen we onze mogelijke toekomst voorbij komen.........

De dag van de waardering

Even wat reclame voor een opmerkelijk initiatief in NL. 

Esmee Vonk (medewerkster bij Kim Verandert) organiseert op 2 maart a.s. "De Dag van de Waardering". Dan gaat er een heuse waarderingsgolf door Nederland heen. Meer dan 100 trainers zullen op verschillende plekken in verschillende organisaties gratis een training verzorgen rondom waardering. Het is een onderdeel van het project "7 days of inspiration" (kijk op : www.7di.nl )

Wil je die dag ook zelf beleven of een gratis training in de organisatie waarin jij aktief bent, meld je dan aan via durftewaarderen@gmail.com of kijk even op de website van www.kimverandert.nl 

De bal blijft rollen.

Als je in Amsterdam woont, dan ga je vanzelf de plaatselijke voetbalclub (Ajax) wat meer volgen. Je hoort ook niet over een andere club praten hier. Of we nou gelijk fan worden, dat valt nog te bezien. Maar een telefoontje van broer Arnold (wel fervent Ajax-fan en seizoenkaarthouder) met het aanbod om vanmiddag mee te gaan naar de Arena sla je niet af. We zitten nog een beetje in de voetbalmood na afgelopen woensdag op TV de prachtige wedstrijd Arsenal-Barcelona te hebben gezien. Het spel van Ajax stelt vandaag wat teleur, alhoewel ze met 1-0 winnen. Arnold baalt af en toe zelfs. Maar de entourage vergoedt veel.


Alhoewel hij al "op voetbal zit", ontwikkelt kleinzoon Robbe zich als fanatiek en verdienstelijk straatvoetballertje. Na schooltijd spelen we met hem en zijn vriendje Cas achter het huis in Leiderdorp de afgelopen dagen menig partijtje.   


Een paar dagen eerder geef ik op een fraai grasveld (in het Eendrachtspark) voetballes aan kleinzoon Niel en zijn vriendje. Ann holt lekker mee en is door Mike nauwelijks bij te houden.


We zijn sinds terugkeer in NL minder economisch in onze boodschappen. Toch halen we met plezier de noodzakelijke spullen bij AH. Ja inderdaad, voor de voetbalplaatjes, zelfs Julie spaart ze.  

Sinds afgelopen maandag na een controle in het ziekenhuis loopt Mike zonder krukken. Woensdag voor het eerst sinds haar heupfractuur (op 20 dec.) loopt ze weer eens een heel rondje Sloterplas. En dat in 70 minuten, vrijwel non-stop. Een geweldige prestatie. Ook zijn we weer begonnen met twee keer in de week een uur "baantjes zwemmen" in het Sloterparkbad. Hopelijk verdwijnen hiermee snel de klachten in haar beenspieren. 

Kringloopgedachte werkt

Onlangs was dochter Anouk op de Sunday-market, die regelmatig wordt gehouden in het Cultuurpark Westergasfabriek in Amsterdam. Bij een kraam met allerlei tweedehands spulletjes valt haar oog op een fraai fotolijstje met daarin een foto van haarzelf ! Deze opname, moet zijn uit 1984. Niet meer te achterhalen is wie het fotolijstje naar de Kringloopwinkel heeft gebracht. Zij in Amsterdam of wij in Oss. Feit is, dat het systeem van de Kringloopwinkels wel werkt. Er wordt niets weggegooid, er is altijd wel een tweede gebruiker voor je overtollige huisraad. Die kringloopgedachte is prima, maar het moet natuurlijk ook weer niet zover gaan, dat je uiteindelijk je afgedankte spullen zelf weer terugkrijgt .....!

Julie 8 jaar

Kleine meisjes worden groot. Vandaag viert kleindochter Julie haar 8ste verjaardag. Het kinderfeestje was gisteren al op de bowlingbaan. Vandaag komt de familie lekkere taartjes eten in Leiderdorp. De drie oudste kleinkinderen willen met opa naar buiten, op de rolschaats en rollerskate. Dus gaan we naar buiten.
Er zijn natuurlijk ook weer de nodige verkleedpartijen (zie foto) en optredens van de kids. 

Egypte ruimt op.

Op weg naar de Betuwe voor de verjaardag van Jacqueline horen we gistermiddag op de radio het nieuws, dat Mubarak is opgestapt. Het opruimen in Egypte kan beginnen. Na 30 jaar zal de "noodtoestand" worden opgeheven. Moet een raar gevoel geven. Hopelijk vloeien de door Hosni Mubarak gestolen miljarden (waaronder ook Nederlands ontwikkelingsgeld) weer snel terug van zijn Zwitserse privé bankrekeningen naar de Egyptische schatkist en worden ze geïnvesteerd in de infrastructuur. Eventueel met dwang van de UN ! Mooie foto van Atti.

Reigerskolonie

De wandeloefeningen van Mike zijn hervat, gisteren 40 minuten aan één stuk. Oefenen in NL betekent gelukkig wandelen op horizontale wegen, maar helaas in deze dagen ook pas na een blik op de buienradar. In het naast ons huis gelegen Sloterpark waar we wandelen, zien en horen we een waar spektakel. Er blijkt een complete reigerskolonie te nestelen.  

Weer even terug in Amsterdam

Met Vueling Airlines vliegen we vandaag naar het frisse, maar zonnige Amsterdam. Van neef Marcel kreeg ik afgelopen week onderstaande hele fraaie sfeerfoto van ons apparte- mentencomplex toegezonden. In winterse omstandigheden van 18 december j.l. Lijkt een eeuwigheid geleden. Als Marcel's carrière als model eindigt, kan hij zeker even succesvol aan de slag als fotograaf. 

Zie de zon schijnt door de bomen....

De laatste dagen kennen een vast ritme. 's Morgens een paar uur flink aan de slag op het wijnveld. Mike doet haar oefeningen. Rond twee uur de werkkleding uit, een opfrisbeurt en de warme maaltijd (veel Tajine-gerechten de laatste tijd). Natuurlijk met dit weer buiten op het terras. En dan in het zonnetje de siesta van een uurtje. Als ik dan liggend mijn ogen open, is dit mijn uitzicht. Dit is genieten. Ook al weet ik, dat ik tegen vijven weer naar beneden moet, het land bewerken. De laatste loodjes.   

Het is niet stil aan de overkant, Egypte roert zich.

Natuurlijk volgen we intensief de berichten uit Egypte. Met onze satelietontvanger kunnen we vrijwel alle Noordafrikaanse zenders ontvangen, dus heel interessant om naast NOS, BBC en CNN ook af en toe de Egyptische staats-TV te volgen. De berichtenstroom via Twitter en bepaalde sites van Facebook geven een live registratie van wat er gebeurt. Wat moet het een opluchting zijn voor de vele Egyptenaren om na ruim 30 jaar dictatuur eens te kunnen zeggen, dat het roer om moet. Natuurlijk moet Mubarak weg en moet er een nieuwe regering komen die wat meer democartie en welvaart voor het volk brengt, Maar er zit wel een groot gevaar in wie het voor straks het zeggen krijgt. De demonstranten op het Tahir-plein hebben mijn sympathie. Maar als het alternatief voor Mubarak een fundamentalistisch-islamitische regering wordt, komen ze van de regen in de drup. En wij ook, Egypte is wel heel dichtbij. En als het daar lukt, volgen wellicht Algerije, Jordanië, Jemen, Saoedie Arabië ! Vanaf ons huis kijken we op de Middellandse Zee waar aan de andere kant de Noordafrikaanse landen Marokko, Algerije en Egypte liggen. Die overkant voelt ineens verrekte dichtbij.

Haffelen van de wijngaard

Het schijnt een Brabants woord te zijn "haffelen". Klinkt leuker dan "omspitten". Maar je wordt er even moe van. Ik ben nu al enkele dagen bezig met het haffelen van het wijnveld, zo'n ruim 3.000 m2. Op een schuine helling (30º tot 50º), dus onmogelijk om het machinaal te (laten) doen. Misschien moet ik volgend jaar maar eens een paard of os huren en een ploeg. Mike wil graag meehelpen, maar is blij dat ze elke dag wat beter kan lopen. Dus doe ik het in mijn uppie. Voornamelijk met de "haffel" rechts op de foto, een soort tweetandige hark en schep ineen. Elke dag een paar uurtjes. En elke dag heb ik weer bewondering hoe die oude boertjes dat hier doen. Er zijn er bij, die spuiten met gif het onkruid weg en haffelen alleen wat om nabij de wijnrank. Wij gaan door in de traditie van de familie Iranzo (van Miguel) die al meer dan honderd jaar dit wijnveld puur biologisch beheert. En dat betekent : alles met de hand en nog een dag of drie en de job is "done". 

Ik voel spieren waarvan ik het bestaan nooit heb geweten...... 
De druiven en de wijn zullen dit jaar nog beter smaken. Daarvan ben ik overtuigd.
Op de foto links de twee van de "balates" (muurtjes met stenen uit het land) die ik tussendoor maak.
Daarmee wordt in de toekomst het werken op terrassen makkelijker en spoelt er minder aarde weg.