AYO

Op hun voorlaatste vakantiedag willen de Brabanders nog een paar uur op het mooiste strand van Nerja doorbrengen. Bovenstaande mooie foto van dit strand (Playa Burriana) - vanochtend vroeg genomen - kreeg ik van Pedro Salinas (¡ gracias !). En als je er dan toch bent, dan lunch je natuurlijk bij AYO. Onbeperkt paella eten.
Straks nog een ritje in het natuurpark naar El Acebuchal (het verlaten dorp) en een avondwandeling door het dorp. Daarna is het alweer koffers pakken.....

Games

Het wordt voor onze vakantiegangers niet zoals gepland een dagje Granada, maar een dagje relaxen bij het zwembad. Iedereen happy. Er zijn regelmatig momenten waarop alle vijf huisgenoten elk met hun eigen device tegelijkertijd gebruik maken van mijn wifi. Bij het zwembad heb ik om het bereik wat te vergroten nog maar een extra Airport geplaatst. Er wordt gegamed en veel naar YouTube-filmpjes gekeken. Er komt nog net geen rook uit mijn router. Soms krijgt provider Casa Domingo even wat rust. Dat is als er bijvoorbeeld wordt gekaart of gedamd. Geen games in de virtuele wereld, maar met echte damstenen en een tegenstander die je kunt aanraken.

Goed volk

Zoals elk jaar eind juli, staat ook nu weer een van de palmen naast ons huis volop in bloei. De afgelopen jaren lukte het me nog tijdig een aantal uitlopers met de bloemen af te zagen. Nu is de Washingtonia Flilifera inmiddels zo hoog is, dat ik op de grootste uitschuif- ladder er niet meer bij kom. Volgend jaar zal de tuinman een hoogwerker met een bakje moeten inhuren om de bloesem en de onderste bladeren eruit te kunnen halen.
Elke dag ligt er op de terrassen een witte laag met bloesem. En de hele dag horen we een constant gezoem waar we zelfs 's ochtends door worden gewekt. De bloemen trekken zoveel bijen aan, dat er wel een heel volk in moet zitten. Goed volk !

Vandaag wordt met de Brabantse vakantiegangers een echt stranddagje. Wel op loopafstand van Chiringuito Mauri. Want de lunch met paella staat vast, om 14.00 uur.

Klotsend water

Langs de rivier. Ze hangen er met tientallen. Aan de bomen, elektriciteitsdraden of gewoon in het riet. Sportschoenen die finaal aan flarden zijn gelopen. Door sportievelingen die een paar kilometer de Río Chillar stroomopwaarts zijn gegaan. Er zijn geen paden naast deze snelstromende rivier, je moet en zult door de bedding lopen. Soms met klotsend water tot je enkels, vaak tot boven je knieën. En altijd over rotsen of losse stenen. Dwars door de vele watervalletjes. Naast een zonnehoed, voldoende water, wat eten en een plastic hoesje voor je phone, is een stevige wandelstok een must. Het is soms balanceren op grote rotsblokken. Niks dus voor oudere dames met een zwakke heup. Vrijwel elke zomer loop ik deze route wel één of twee keer. Tot vlak bij de oorsprong van de rivier is het - als je flink doorloopt - zeker 2,5 uur. Vandaag loop ik hem met Seb, die door alle foto's en filmpjes enthousiast is geraakt en dit tochtje op zijn lijstje had staan. Op mijn blog heb ik hier , hier en hier al eens eerder plaatjes van deze tocht gepubliceerd.

Onze schoenen hebben het vandaag gehouden. Een van deze twee heren hiernaast was behoorlijk afgepeigerd. Van half elf tot vier gelopen. Tijd om weer wat bij te komen dus. Lukt aardig met een kop courgette-soep naast het zwembad.

Verkoeling

Terwijl NL tijdens een weeralarm met code oranje te maken heeft met heftig onweer, regenbuien en een lekkere afkoeling, noteren we hier nog temperaturen van plus 30 graden. Voor neef Seb aanleiding om vanochtend op de markt in Caleta de Velez een pet met gezichtsventilator aan te schaffen. Wij vinden het prima, dat hij geen vervuilende batterijtjes gebruikt. Neen, onze Seb is echt milieuvriendelijk bezig. Zijn koeling wordt verzorgd door een zonnecelletje op zijn hoofd.

Vijftien

Zelfs in zo'n klein leuk Andalusisch dorpje word je overal blootgesteld aan vele verleidingen. Wat te denken van bijvoorbeeld sex on the beach ? Job had het al eerder dezer dagen geroepen. Mojito zal straks zijn favoriete drankje worden. Maar nu even niet. De opvoeding van haar kinderen doet nicht Christel namelijk rechtvaardig, doch streng. Eén van de regels is : geen alcohol voor je 16e levensjaar. Dus dat is wachten tot je 16 wordt (op 4 december a.s.). Jammer voor Job, hij heeft maar een maand. Op 1 januari 2014 wordt in NL een nieuwe wet van kracht, dat alcoholgebruik toestaat vanaf 18-jarige leeftijd ! Vanavond probeert hij daarom maar eens een Mojito-sin-alcohol uit. Dat bevalt best en smaakt naar meer. Het leven kan toch ook mooi zijn als je 15 bent.

Mooi spul

Speciaal voor Seb die een beetje autogek is, rijden we vanochtend naar Puerto Banús, de jachthaven van Marbella. De andere twee vakantiegangers uit Grave willen natuurlijk ook weleens een andere jachthaven zien dan die van hun stadje. Er is volop aandacht voor de fraaie schepen van de jetset. Seb ontpopt zich ineens als een echte paparazzo. Als je alleen luxe auto's van boven de € 100.000,00 fotografeert heb je elke zoveel seconden wel een mooi plaatje. Benieuwd wat hij straks met al die 144 foto's gaat doen. 

Op verzoek van Christel rijden we op de terugweg via Torremolinos. Bij Pepe y Carmen eten we daar een overdadige vislunch. Seb is ook voetbalgek en blijkt geïnteresseerd in het voetbalstadion van FC Málaga. Dus zien we even later La Rosaleda vanaf de omliggende bergen. Job loopt ook de hele dag te glunderen, zeker als ie ook nog een kek hoedje scoort. De familie uit Brabant heeft uiteenlopende interesses. Leuk !

Lezers

Sinds maandagavond hebben we weer vakantievierders over de vloer. Mike's petekind Christel is hier een dag of tien met haar twee zonen Job en Seb. "First things first", moeten ze alledrie direct na aankomst hebben gedacht. Koffers op de slaapkamers, in drie mobiele apparaten wordt het wifi-wachtwoord van Casa Domingo ingetypt gevolgd door een duik in het verlichte zwembad. Als dan de fameuze gehaktballetjes in tomatensaus van Mike worden geserveerd kan die eerste vakantieavond al niet meer stuk. De volgende dag blijkt, dat er in de koffers heel wat papieren boeken zijn meegenomen. "Ja, we zijn echte lezers", roepen Job en Christel in koor. Rustige vakantiegangers dus. Of Seb aan lezen toe komt betwijfel ik, zijn stoel dobbert voorlopig al uren in het water.

Festival Tres Culturas

Zo langzamerhand begint het programma bekend te worden van het vierdaagse Festival Tres Culturas. Op de website van de gemeente staat sinds een week het logo met de exacte data van het festival dat alweer voor het achtste jaar wordt gehouden. Aardig op tijd zou ik zo zeggen. Ik heb het logo van de 2013-uitvoering maar gelijk in de rechterkolom onderaan op dit blog geplaatst. Als je meer wilt weten en niet wilt wachten op onze publicaties eind augustus, kijk dan maar even op deze site.

Niks sportvisserij

Lopend langs de boulevard van Torrox-Costa zien we de laatste tijd steeds meer vissers aan de kustlijn. Toch is er hier aan de costa niet ineens een hype aan het ontstaan voor de sportvisserij. Er staan ook veel gewone huisvrouwen te vissen. Als we een praatje maken weten we het. In deze tijden van crisis wordt door steeds meer mensen gevist om gewoon een dagelijkse maaltijd te vergaren. Dat vissen voor je dagelijkse maaltje was ons ook al opgevallen langs de kust van Cabo de Gata (foto links).

Het doet me trouwens ineens denken aan het volgende verhaal, dat ik onlangs op internet las :

In een klein kustplaatsje is een visser in zijn bootje aan het werk. Een zakenman ziet hem en complimenteert hem met zijn vangst.

"Hoe lang duurt het voordat je zo veel hebt gevangen?", vraagt hij. "Niet zo lang", antwoordt de visser. "Waarom ga je er dan niet langer op uit om nog meer vissen te vangen ?", vraagt de zakenman verbaasd. De visser antwoordt, dat hij dat niet nodig vindt, hij heeft immers genoeg gevangen voor zijn hele familie.

"Wat doe je dan met de rest van je tijd?", wilde de zakenman weten. "Spelen met mijn kinderen, daarna een uiltje knappen en 's avonds breng ik tijd door met mijn vrienden," antwoordt de visser.

De zakenman zegt, dat hij de visser kan helpen succesvoller te worden. Hij zou zo veel mogelijk vis moeten vangen en de opbrengst gebruiken om zijn eigen bedrijf op te zetten, met zijn eigen vissersvloot. Dat bedrijf zou hij uiteindelijk met veel winst verkopen.

"En dan ?" vraagt de visser.

"Dan kan je met pensioen", antwoordt de zakenman, "en verhuizen naar een vissersplaatsje aan de kust waar je 's ochtends vroeg de zee op kunt gaan om een beetje te vissen, waarna je met je kinderen kunt gaan spelen, 's middags een uiltje kunt knappen en 's avonds tijd kunt doorbrengen met je vrienden."

De visser antwoordt verbaasd: "Maar dat doe ik toch al op dit moment ?"

Dieven

Regelmatig loop ik beneden langs de tomatenplanten om ze te dieven. In de oksels van de uitlopers ontstaan namelijk vrijwel altijd nieuwe uitgroeisels. Om te voorkomen dat daar de energie van de plant heen gaat, dienen deze zo vroeg mogelijk te worden verwijderd. De plant groeit dan hoger en sterker en de tomaten worden groter en smaakvoller. Eind vijftiger jaren - ik zat nog op de ULO in het centrum van Den Haag - verdiende ik in het voorjaar al een zakcentje bij in een tomatenkas. Voor schooltijd fietste ik dan naar Wateringen om er twee uurtjes tomaten te plukken. Daar heb ik het dieven geleerd. 
Na het dieven (of plukken) - als ik weer de berg op naar huis loop - ruik ik nog heel lang die sterke geur van mijn groen gekleurde vingers. Mijn reukzin doet meer. Het opent blijkbaar een klepje in mijn geheugen. Ik herinner me ineens veel details van die jonge tomatenplukker. De namen van de kweker en mijn collega-plukkers, de muziek die door de kassen schetterde. Zelfs mijn type fiets ! 
Op internet lees ik net, dat je tegenwoordig bij de meeste verfijnde tomatenrassen niet meer hoeft te dieven. Jammer. De huidige scholieren moeten veel missen.

Wijnstad

Zoals gisteren beloofd, hierbij wat plaatjes van onze rondwandeling door Montilla. De wijnstad promoot zichzelf met "Montilla is louter geur. Kom ons ontdekken !" Als we ten noorden van Málaga voorbij Antequera richting Córdoba rijden is het alsof ergens in de auto een fles olijfolie is gaan lekken. De sterke geur vermengt zich even later in de hoofdstad van de Solera-wijn met luchten van wijnkelders en bodega's die je op bijna elke hoek van de straat vindt. Het is een redelijk welvarende provinciestad met  een 15e-eeuws kasteel, opvallend veel kerken, kloosters en internaten. 

Toch hebben veel gebouwen wat achterstallig onderhoud en staat er veel leeg te verworden tot ruïnes. De gebouwen van de wijnboeren met hun  wijnkelders staan er prima bij. Overal in de stad hangen banieren met de afbeelding van San Juan de Ávila die hier begraven ligt. Er zijn diverse interessante en goed aangegeven wandelroutes. Ook hier is de toerist koning. 

Naast het okergeel dat we zo goed kennen uit Córdoba, komt in veel gebouwen ook de kleur blauw vaak terug in panelen en zelfs hele gevels.

De mooiste kerk die we bekijken is die van de parochie van Santiago. Binnen zijn jongeren bezig met de voorbereiding van een nachtelijk evenement over het leven van San Juan de Ávila. Er wordt volop op het orgel gespeeld. Met wat jongeren die de microfoon uittesten zing ik luidkeels en tot verbazing van Mike het Pater Noster mee. In het latijn.

Met al die kerken en kloosters tellen we al snel zo'n dertig klokkentorens. Natuurlijk ook die van de Ayuntamiento (gemeentehuis) rechts. Neen, bij de tijd zijn ze hier in Montilla zeker. Leuke plaats om nog eens terug te komen. Om dan een andere route te lopen en een wijnkelder te bezoeken.

Tevreden over mijn vaten

Nee, geen bericht over bloedvaten vandaag. Maar over wijnvaten ! Toen we vorig jaar zelf onze wijn wilden maken, installeerden we al een wijnvat van 128 liter in ons huis. Lees het hier en hier nog maar eens terug. In het vat zat echter geen kraantje. De afgelopen maanden was het daarom wel steeds een gedoe om via een overheveltechniek flessen voor direct gebruik (of cadeau) af te vullen. Met een rubberen slangetje via de ingang bovenin het vat zoog ik dan de wijn op. Tot een hoogte dat ie zelf de fles in liep. Bij dat zuigen kreeg ik steeds al enkele flinke slokken binnen...! Naast een kraantje ontbeerden we eigenlijk ook nog een klein vaatje van circa 20 liter, voor in de woonkeuken.
Reden genoeg om vandaag naar Montilla te rijden, in het centrum van de driehoek Granada-Málaga-Sevilla. Hier komen niet alleen de beste solera-wijnen (sherry) zoals de Amontillado vandaan. Ook de beste tonelerias zijn er gevestigd. Er is nog een beperkt aantal kuipers, die handmatig wijnvaten maken van door henzelf geïmporteerd Amerikaanse eiken. 
Bij Antonio Hidalgo krijgen we uitgebreide uitleg en rondleiding. We vertrekken met een kraantje en een vaatje (met kraantje) voor in de keuken. Ook maken we kennis met een van de fruitigste en zachtste witte wijnen die we tot nu toe hebben leren kennen. De Viñaverde, ook geproduceerd in Montilla. Er gaan wat flessen mee richting Casa Domingo. Morgen zal ik op deze blog nog wat foto's zetten die gemaakt zijn tijdens onze wandeling door het stadje. Oh ja, in de keuken is het sinds vandaag nog leuker.

Middeleeuws

Als we in een bar als lunch een heerlijke crispin eten (een typisch gerecht uit de streek rond Córdoba), valt ons deze deur naar de aseos (toilet) op. Die deur moet natuurlijk altijd achter elke bezoeker vanzelf dichtvallen. We willen geen rare geurtjes in het restaurant.  
In de plaatselijke fereteria (ijzerwarenwinkel) zijn de meest uiteenlopende moderne deurdrangers te koop. Maar onze bar-eigenaar heeft gekozen voor een andere oplossing. Via enkele katrollen heeft hij een zakje zand opgehangen. Werkt ook prima en is een stuk goedkoper. Hoe zou het toch komen, dat ik het een middeleeuwse oplossing vind ?

Opruimers

Al wekenlang zijn de gekko's weer actief. Als we 's avonds buiten zitten op ons voorterras, lopen er op een willekeurig moment zomaar 5 tot 6 gekko's tegen de muren en zelfs tegen de plafonds. Ze zitten stil, beloeren hun prooi, sluipen er langzaam naar toe en dan ineens een snelle beweging en ze happen toe. De muurgekko die we hier hebben, is ook wel bekend onder de naam halfvingergekko (hemidactylus). Het zijn echte opruimers. Ze eten vliegen, krekels, duizendpoten, kevers, kakkerlakken, spinnen, vlinders etc. Een dezer dagen zagen we een stoere gekko met een groene sprinkhaan in zijn bek. Het insect was groter dan de gekko zelf. Ja, lieve volgers, er speelt zich heel wat af op ons terras. Nature Life op TV is er niets bij.

Onmenselijk

Als er in de Tour de France na jaren weer Nederlanders (Mollema en Ten Dam) bij de eerste vijf in het klassement staan en de beruchte Mont Ventoux wordt beklommen. Ja, dan is er zoals gisteren een reden extra om de koelte binnen op te zoeken. Het laatste spannende uur van de bergetappe volgen we live op TV. Het zijn bijna onmenselijke prestaties wat die wielrenners daar verrichten. Geen wonder, dat je bij zo'n Chris Froome toch weer gelijk aan doping moet denken. Vandaag is het niet alleen in de Tour de France een rustdag. Ook hier doen we het maar eens een dagje rustig aan. Er staan wat kleine klusjes op het programma, zoals het verwijderen van wespennesten, reparatie van wat waterleidingen op het land e.d. De enige echte inspanning vandaag is een wandeling aan het begin van de avond.

Levensverhaal

Bij het zien vanochtend van deze foto van de omslag bij de boekrecensie over Stoner, denk ik eerst aan een biografie over de pas overleden Georges Moustaki. Later lees ik ergens, dat deze omslag een prijs heeft gekregen.

The New York Times meldt over dit boek van John Williams : "Een perfecte roman, zo prachtig verteld, zo schitterend geschreven en zo hartverscheurend dat hij je de adem beneemt". De uitgever zelf noemt het "Een onwaarschijnlijk mooi geschreven roman over het weinig opzienbarende leven van een weinig opzienbarende man". Als er dan op internet meerdere lyrische recensies verschijnen, word ik wel nieuwsgierig. 
Na de lunch download ik het bij bolcom als e-book op mijn iPad. En vanmiddag lees ik het - met een kleine zwempauze - in één ruk uit. De recensies kloppen. Een mooi boek.

Tegenwerking

Windmolens zoals deze - door mij in juli 2011 gefotografeerd langs de Costa del Viento (bij de Mirador del Estrecho) - staan er niet veel meer in Spanje. Het zijn nu de hoge moderne windmolens die we in enorme windparken in dit mooie land zien staan. Vanuit het vliegtuig kun je de vele bergketens in Noord- en Midden Spanje bebouwd met duizenden molens goed zien. Maar ook als we met de auto het land doorkruizen vallen de vele windparken op. Wij zien meer windmolens, dan zonne-energie centrales. En dat is eigenlijk vreemd in een land waar de zon het hele jaar zo overvloedig schijnt. Een verklaring hiervoor lees ik vandaag op de website van El Guarda (zie hier )  De energie die Spanje met haar zonne-centrales zou kunnen opwekken, zou vele malen groter zijn dan wat het land zelf nodig heeft. Export ligt dan voor de hand. Voor het transport naar andere Europese landen moeten de Spanjaarden gebruik maken van het Franse netwerk. Het schijnt nu, dat de Fransen dat tegenwerken ! Ze beschermen hiermee hun eigen energiemarkt. Energie, die ze voor 80% uit hun tientallen vervuilende kerncentrales halen... Wat zijn die Fransen toch leuke partners in Europa. En wat een verspilling van al die Iberische zonne-energie.
We blijven optimistisch en hopen, dat zonne-energie als duurzame energiebron nu op grote schaal door particulieren gebruikt gaat worden. Wij zijn in ieder geval bezig om dat voor Casa Domingo te onderzoeken. Het door Denen gerunde Tecnicas in Maro zal binnenkort voor ons een offerte maken voor de installatie van zonnepanelen. Zo'n investering doen we alleen als we de niet gebruikte zonne-energie kunnen leveren aan de Endesa Sevilana. We hopen, dat onze electriciteitsmaatschappij geen Franse neigingen krijgt en ons dan gaat tegenwerken.

Zonnesteek

Het wordt nu elke dag warmer. Rond het middaguur wijst de thermometer de voorspelde 37 graden aan, in de schaduw 31 graden. Dus na de lunch is het goed relaxen. 
Tijdens mijn siësta hoor ik ergens heel ver weg een Nederlandse radiozender melding maken over een ruzie tussen PvdA en VVD over de aanpak van de wolf in NL..... In mijn dromen zie ik een kabinetscrisis aankomen. Kan ook zijn, dat ik het me heb verbeeld. En tijdens het plukken van wat groente vanmiddag een zonnesteek heb opgelopen. Of misschien lijd ik wel aan het roodkapje-syndroom uit Labyrinth-TV. Hopelijk ben ik tegen de avond weer wat meer helder. We gaan dan met een paella de verjaardag van een 70-jarige vieren. 

Bloemen

Nu de schilder is vertrokken, alle verfsspullen weer zijn opgeborgen en de boel wat is opgeruimd, maak ik vanochtend een rondje langs het huis en fotografeer met de macro-lens (100 mm) ad random wat bloemen. We hebben hier zoveel verschillende soorten hibiscus staan. Hieronder een paar voorbeelden. Word ik wel heel erg blij van. Gelijk maar even de foto bovenaan aangepast. Witter konden we het niet maken....

Abejas

De wilde lavendel op ons land tussen de wijn en op de boomgaard staat nog volop in bloei. Rond het huis is de aangeplante lavendel vrijwel uitgebloeid. Toch zijn er dit jaar gelukkig nog veel bijen en hommels actief. Voordat in de namiddag de cicaden hun bijna oorverdovend sissend geluid laten horen, klinkt in onze tuinen het lieflijk gezoem van de abejas (bijen). Met mijn 200-mm zoomlens in de macro-stand leg ik deze honingmaker vast. Door de turquoise kleur  van waterslanghouder op de achtergrond krijgt deze foto wel een bijzonder effect.      

Ocre

Afgelopen week had ik het op dit blog over black & white, de kleuren waarmee we werken tijdens onze vijfjaarlijkse schilderklus. Sinds gisteren is daar een derde kleur bijgekomen. Ocre, oftewel okergeel. Bleek dat we hiermee toch nog de muurtjes van de buitenkeuken moesten doen. We hebben gelijk de onderkant van de vensterbanken ook maar van deze kleur voorzien. Niet echt zoals de huizen er hier in de Axarquía uit zien, maar meer Córdoba-style. We zijn er nog vrolijker van geworden. Ondanks het feit, dat we door al dat schilderwerk niets van Wimbledon en de Tour de France hebben gezien. Vandaag en morgen is een beetje een rustdag. Tijd voor de weekendkranten en finales van Wimbledon zal ik maar zeggen. Maandag komt de schilder nog een dag terug voor het voor de tweede keer impregneren van de houten balken ("Juan, comen mucho aceite y pintura"). Ik doe dan nog het ijzeren toegangshek aan de oprijlaan. Maandagavond bergen we dan voor de komende jaren alle kwasten, rollers, verfblikken etc weer op. De temperaturen zijn zoals verwacht flink boven de 30 graden, terwijl het zwembad met zijn 28 graden ook zeer aangenaam aanvoelt.

Betrapt

"Oeps, betrapt", lijkt deze bidsprinkhaan te denken. Ondanks zijn perfecte camouflagekleuren wordt de mantis religiosa door Mike vanochtend vroeg gezien op een plant op de patio. I.v.m. het schilderwerk staan hier al enige dagen de planten die normaliter in de buiten-vensterbanken staan. We zien ze vaker, maar deze jongen is wel flink van postuur en net bezig een insect te verorberen (het zijn carnivoren, dus geen echte sprinkhanen). David Spielberg moet welhaast zeker aan deze bidsprinkhaan gedacht hebben toen hij de film ET maakte. Op Wikipedia lees ik trouwens, dat ze geen twee maar vijf ogen hebben ! 
Donderdag a.s. hopen we helemaal klaar te zijn met het schilderwerk. Gelukkig, want het wordt nu met de dag warmer. Vandaag staat 28 graden op de thermometer en stapsgewijs gaan we naar de 35 graden. Het zwembad geeft al 25 graden aan. Het worden weer dagen met een goed boek in de schaduw.