Koudwatervrees

Gisteren is het gemeentelijk openlucht zwembad, dat tussen de sporthal en de school ligt, weer geopend. Wij - stoere noordwest europese bikkels - zwemmen al in water van 19 graden. De Spanjaarden vinden dat nog veel te koud. Hier gaan de meeste openlucht zwembaden bij hotel, restaurant of gemeente pas open op 1 juli. Op veel andere terreinen hebben de Spanjaarden gelukkig niet vaak last van koudwatervrees. De opening werd trouwens verricht door de Spaanse en Olympisch zwemkampioen David Meca. Deze Spaanse Pieter van den Hoogenband gaf voor de kinderen een zwemclinic. De zomer is begonnen.

Black & white

Sinds enkele dagen zijn we - drie man sterk - hele dagen bezig met schilderen (of verven zo u wilt). Het hele huis en bijgebouwen krijgen weer een onderhoudsbeurt. En dat was hard nodig. We dachten nog een paar jaar vooruit te kunnen, maar het Mediterrane klimaat hier laat haar sporen achter. Zoals in 2009 hebben we Antonio el Pintor uit Nerja weer ingehuurd voor het huis en de daken. Op 4 meter hoog op een wiebelende trap is not my cup of tea. Vooralsnog zijn we bezig met de kleuren wit en zwart. Wit voor alle muren en zwart (Hammerite) voor al het tralie- en hekwerk. Er wordt geschuurd, de afbladderende stukken worden eerst behandeld met Fijativo en scheurtjes dichtgesmeerd.

Antonio zoekt steeds de schaduw op, wij staan gewoon in de volle zon ons werk te doen. Gelukkig is het maar rond de 24 graden met een koele zeewind. Het hekwerk rond het zwembad is behoorlijk geoxideerd. Tsja dat krijg je als je een zout water bad wilt hebben. Veel opspattend water doet dan zijn verwoestende werking. Op advies van de expert zullen we dat hekwerk voortaan maar jaarlijks gaan doen, ondanks de beloften van Hammerite (5 jaar oxidatie-garantie) op haar potten. Tijdens het werk heeft Antonio zijn radio op Cadena Ser staan, een zender met louter nieuws en informatieve programma's. Volgens hem de enige politiek onafhankelijke en non-commerciële radiozender van Spanje. De uitzendingen geven regelmatig aanleiding tot hele gesprekken tijdens het werken. Van de grote jeugdwerkeloosheid in Spanje tot de klasse-justitie in dit mooie land. In ons denken merken we, dat we ook steeds meer op de zwart-wit toer gaan. Als de problemen in een land groter worden lijken de nuances ver weg.

Big Brother

Afgelopen week gekeken naar The Company You Keep, de nieuwste film met en geregisseerd door Robert Redford. Fascinerend om te zien hoe anno 2013 de FBI nog steeds jaagt op 60-plussers die ooit lid waren van de gevreesde Weathermen. De rol van onderzoeksjournalistiek in deze film doet sterk denken aan de al uit 1976 gedateerde film All the President's Men (over de Watergate-affaire).
Het grote verschil is, dat de USA sinds 9/11 sterk is veranderd en daarmee de methoden waarmee de FBI werkt. Dankzij klokkenluider Edward Snowden weet de hele wereld van het PRISM-schandaal en de wijze waarop de NSA werkt. Dat alles maakt het bekijken van deze film momenteel de moeite zeker waard. Mooie rol trouwens van Julie Christie.
Zou zomaar kunnen, dat ik door de trefwoorden in dit bericht ook wordt opgenomen in de databestanden van de jongens en meisjes van de NSA. 
Big Brother uit 1984 is now more than alive ! 

Supermaan (vervolg)

Gisteravond waren we net te laat om de supermaan vanachter de berg te zien opkomen. Zojuist zijn we er even voor gaan zitten en even voor tienen kwam de volle maan weer op vanachter de Loma de la Cruz. Voor de kenners: achter het huis van onze aannemer Francisco Villoslada. Nog een beetje supermaan, zal ik maar zeggen. Mike probeert 'm met haar iPad te vangen. Met mijn 200mm-telelens op mijn Nikon ben ik er op tijd bij. 

Water en vuur

Vandaag wordt in Andalucía de dia del San Juan gevierd. Vanaf vanochtend vroeg zijn er al veel Spanjaarden op het strand. Tentjes, tenten, partytenten en nog groter worden opgezet om er samen feestend de kortste nacht van het jaar mee te maken. Deze nacht springt men geheel volgens de traditie drie keer over een vuur waarmee ze denken hiermee hun lichaam en geest te reinigen. Als je dan precies om middernacht nog eens een duik in zee neemt, worden ook nog eens alle duivelse geesten uit je verwijderd. Je zou er bijna je tentje voor op zetten.

Tijdens onze strandwandeling langs Playa Playazo vanavond is ons favoriete en doorgaans stille strand werkelijk afgeladen met tenten, tenten en nog eens tenten. Families compleet met oma's en kleuters. Maar ook groepen jongeren. BBQ's draaien overuren. Er wordt flink gedronken. Overal is keiharde muziek. Hele bankstellen staan er in de tenten. Op de vele ronkende generatoren zijn koelkasten en tijdelijke biertaps aangesloten. Het is hier vanavond niet zo idyllisch als bovenstaande foto, maar een optelsom van carnaval en kermis. Het is even ons favoriete strandje niet. Toch zien we - eenmaal thuis vanaf ons terras - met de verrekijker een aantal dolfijnen nieuwsgierig op de kust afzwemmen ! Morgen is alles gelukkig weer rustig.....

Supermaan

Omdat we hier vrijwel het hele jaar wolkeloze avonden hebben, kunnen we de cycli van de maan goed volgen. Ik heb al eens vaker foto's van een volle maan op dit blog gezet. Heldere plaatjes met een telelens genomen, zoals je die in NL nauwelijks kan maken. Bij volle maan kun je hier in campo alle huizen zien liggen. Buiten 's avonds een boek lezen zonder kunstlicht gaat wat te ver, maar rijden zonder je autolampen aan kan dan makkelijk.
Vanavond is het perigeum. Voor velen misschien een onbekend woord. Maar iedereen kent het fenomeen als supermaan. Eens per jaar komt ie voor. Het is een volle maan die op dat moment in haar elliptische baan rond de aarde het dichtste bij ons staat. Het scheelt ruim 6.300 kilometer, de maan is dan ook 2% groter en 16% helderder dan normaal. Vanavond is zo'n avond. Nog voordat de zon ondergaat is de maan al opgekomen. Na thuiskomst van een twee-urige wandeling in de campo, maak ik rond 21.30 uur deze foto. De supermaan staat dan al hoog boven de Loma de la Cruz.

In bloei

De oleanders op onze parkeerplaats staan zoals elk jaar in deze maand volop in bloei. Ik ben echter niet zo van de kleur rose, dus daarom als grote foto vandaag de ook in bloei staande jacaranda. Met mooie blauwe bloemtrossen.
Na enkele dagen met temperaturen van 30+, kregen we dinsdag te maken met een frisse wind. We haalden nauwelijks de 21 graden ! Sinds gisteren is het weer warm. 

Beet

Tijdens het stofzuigen van het zwembad gaat er ineens een schaduwvlek over het water. Mike roept me hetzelfde moment vanaf het voorterras. Vlak boven het huis draait namelijk geluidloos een slangenarend zijn rondjes. Hij heeft duidelijk beet ! In zijn klauwen beweegt iets. Als ik mijn fotocamera heb gepakt, zweeft hij alweer boven de amandelboomgaard achter het huis. Door de telelens zie ik, dat de arend inmiddels tijdens de vlucht aan zijn maaltijd is begonnen. Een vette slang. 

Problemen

Ook de wijngaard maakt een groeispurt. Er zitten aanmerkelijk meer druiventrossen aan de ranken dan vorig jaar. Ik begin me af te vragen of één wijnvat straks in september wel genoeg is ? Misschien moet ik een tweede wat kleiner vat aanschaffen (voor in de keuken) ? Tegen die tijd maar eens overleggen met wat experts hier in de campo. Of moet ik van de vele druiven toch nog meer rozijnen gaan maken dan vorig jaar ? Als je vandaag met dit soort problemen in je hoofd rondloopt hier op een berg in Andalucía, moet je toch wel concluderen een heel gelukkig mens te zijn.

Jan, de groentenman

Op 6 mei, nauwelijks 6 weken geleden, heb ik in de weken tevoren aangelegde huerta (groentetuin) de diverse plantjes in de grond gezet. Het zuid-spaanse weer en mijn automatische waterinstallatie hebben tijdens onze afwezigheid hun effect gehad. Het geheel is behoorlijk gegroeid. Er staan o.a. cherrytomaatjes, tros-tomaten, twee soorten paprika's, komkommer, sla, aubergines, peterselie, coreander, munt, etc. De eerste calabacins (courgettes) en lechuga (sla) heb ik vandaag al geoogst. Op het menu staat o.m. courgettesoep. Deze week gaan we weer bij de kweker langs voor radijs, selderij, bietjes en meer lekkers om te planten. Alles biologisch en dat proef je.

Onwillekeurig moet ik denken aan een radiorubriek die in NL in de zestiger jaren 's morgens even voor negenen werd uitgezonden. Vooral de melodie herinner ik me nog met de sterke tekst: "Tja tja tja… Tja, wat zullen we eten? Tja tja tja… Tja, wie kan dat weten? Wie is de man die mij dat zeggen kan? …….. De Groenteman!’. Als je het wilt horen klik dan hier 

De weg kwijt

Als ervaren kaartlezer én met een uitstekend richtingsgevoel heb ik nooit de behoefte gehad om een navigatiesysteem in mijn auto te gebruiken. De afgelopen jaren had ik soms even de hulp van Google Maps nodig op mijn iPhone. Maar dat was het dan ook. Daarbij moet hier natuurlijk wel even worden gemeld, dat op onze vele autoreizen Mike de afgelopen jaren ook is uitgegroeid tot een kaartlezer van het formaat TulpenRally. Ik raakte nooit de weg kwijt. Mijn opleiding aan de KMA zal daar ook wel een steentje toe hebben bijgedragen.

Omdat ik onlangs van mijn broer een overtollige Garmin (Nüvi255WT) compleet met Amerikaanse kaarten toegezonden kreeg, wilde ik er weleens aan. Na wekenlange mailtjes met Garmin-callcenters in verschillende landen, was het me niet gelukt om de kaarten van Europa erop te downloaden. Ook met een SD-kaart werkte het niet. Het ding was volgens de Garmin-webshop gewoon niet compatibel. In de callcenters van Garmin denken ze daar trouwens nog steeds anders over !
Omdat het downloaden van die Europa-kaarten € 93,00 zou kosten en vorige week MediaMarkt in Amsterdam een complete Garmin mét Europa-kaarten voor € 83,00 aanbood, toch daar maar die nieuwe Garmin gekocht. Sinds een week rijd ik nu dwars door NL, Frankrijk en Spanje met twee vrouwen in de auto ! Met Mike, die toch op de kaart blijft kijken waar we zitten (en dat ook meldt), en met Claire (echt, zo heet ze). Claire is de medewerkster van Garmin, die me voortdurend heel luid in de auto vertelt welke afslag ik moet hebben. Ben gisteren ergens tot twee keer toe verkeerd gereden. Twee kwebbelende vrouwen is echt too much.
Ter geruststelling van jullie, we zijn vanavond weer thuis in Frigiliana aangekomen.

De onbekende

Vandaag bekijken we de ook als "de onbekende" bekend staande stad Zaragoza (Nederlands: Saragossa). Aan de rivier de Ebro is dit met bijna 850.000 inwoners de op vier na grootste stad van Spanje en iets groter dan Amsterdam. Het ligt in een vallei met een landschap van bergen, bossen en woestijnen. Door zijn gunstige ligging is het een drukke industriestad en handelscentrum. Bij aankomst gisteren viel ons al het enorme wegen- en spoorwegennet op. De AVE (hogesnelheidstrein) rijdt er af en aan. Al veel gelezen over de historie van de stad die in de 1e eeuw voor Christus door de Romeinen werd gesticht. Toen was de naam Caesarea Augusta, vervolgens Cesaracosta wat door de latere Moorse overheersers is verbasterd tot Saraqusta.

Genoeg te zien dus in "de onbekende". De stad trouwens van Nuestra Señora del Pilar, de Maria die - op een zuil neergedaald uit de hemel - in het jaar 40 aan de apostel Jacobus zou zijn verschenen. Ter ere hiervan is in de 18e eeuw een enorm grote kathedraal gebouwd die in de vlaktes van Aragón al vanaf heel ver te zien is. Met zijn vele torens en koepels lijkt deze basiliek wel een rooms Kremlin. Het plein voor de kerk schijnt met een lengte van 1500 meter één van de grootste pleinen van Europa te zijn.

Als lunchtip vermelden we hier graag het oude familierestaurant La Republicana (c/ Mendez Nuñez 38), in het casco histórico, de oude binnenstad.

We bezoeken ook het kastelencomplex van Palacio de la Aljafería. Hier bevindt zich het enige overgebleven Moorse paleis in Noord-Spanje. Met o.m. de fraaie Patio de Santa Isabel. Nu zetelt er de Cortes (regering) van Aragón en houdt in deze prachtige ambiance het Parlemento er enkele dagen per maand zijn vergadering. 

Morgen geen AVE die ons in 1,5 uur naar Madrid brengt. Het wordt een paar uur in een Nissan X-Trail. Ook leuk. We hebben even genoeg indrukken van dit mooie andere Spanje. En gaan via de meest directe weg richting Andalucía, naar Casa Domingo. Zo'n kleine 900 km. Even geen toerist meer uithangen, maar de komende dagen aan het werk. In eigen tuin en op het land. Toch hebben we daar best wel zin in.

Zomerstand

Na een paar bijna zomerse dagen in NL zijn we gisterochtend vanuit Amsterdam met de Nissan weer vertrokken naar het zuiden van Spanje. We doen het ook dit keer weer rustig aan en gaan in etappes richting Casa Domingo. Gisteravond hebben we overnacht in het ACE Hotel in Poitiers (weer zo'n prima aanbieding van booking.com. Splinternieuwe accommodatie, perfecte wifi, maar helaas geen internet. Als je dan met een nachtportier na enkele glazen rode wijn in steenkolen Frans en half in het Spaans een verhaal moet ophangen over routers, wep, wpa, wps etc.. Blijft : geen internet. Wel goed vermaakt met een leuke film op de laptop. Na deze film - De Marathon (2012) - begin ik ineens Rotterdammers best leuke mensen te vinden ! ;-)

We gaan vanochtend weer via Pau, dwars door de Pyrenëen. Na wat bewolking hebben we onderweg in Frankrijk een uurtje of wat regen. Eenmaal in Spanje, voorbij Jaca aan de N330 zien we tijdens een koffiestop terugkijkend, dat de sneeuwgrens wel behoorlijk laag ligt. Het is 9 graden. Op weg naar Zaragoza, als we de hoogvlaktes van Aragon afdalen, begint de zon te schijnen en is het ineens 20 graden. In onze kamer in Hotel Plaza Feria van TulpIn wordt morgen pas de airco op zomerstand gezet !

Kilometervreters

Het wordt bijna een traditie. Meelopen met de kleinkinderen in de Avondvierdaagse. Gisteren liepen we in Leiderdorp met Julie en Robbe. Het zijn al echte kilometer- vreters. Bij de finish vraag ik of ze volgend jaar de 4x 10 km gaan lopen. Er wordt gezogen aan het waterijsje en lang nagedacht.....
Vanavond lopen we in Amsterdam met Niel mee. Hele stukken is hij de trotse vlaggendrager van de school. Over de afstand volgend jaar is hij duidelijk : "Je moet 10 jaar zijn om die 10 km mee te mogen lopen".  Dat duurt nog even en daar is hij niet rouwig om.

Campo geluid

Ook vandaag komen we tijdens ons rondje Sloterplas weer een vogelaar tegen. Op een bankje zit een vriendelijke grijze man met een verrekijker. Hij wijst ons erop, dat hij duidelijk het geluid van een Iberische Tjiftjaf (Phylloscopus ibericus) heeft gehoord. Met hem speuren we de bosrand af of we die Spaanse jongen zien. We horen hem en herkennen gelijk dit vogelgeluid uit de Spaanse campo. Van een vogelaar uit Uden die eens bij ons op bezoek was, wisten we al dat dit het geluid van een Tjiftjaf was. Thuisgekomen zoek ik het toch nog even op. Op de website van Dutch Bird Alerts staat, dat iemand vanochtend om 08.24 deze vogel al heeft gemeld.

Het Sloterpark biedt ons elke dag weer nieuwe verrassingen. Vandaag wordt wel een heel sportief dagje. Na die 7 km van zojuist, gaan we vanavond met de kleinkids de avondvierdaagse lopen.

Sfeerplaatjes

Nou vooruit dan... Hierbij wat foto's van gistermiddag. Hierna op deze blog voorlopig even geen familiekiekjes meer, dat beloof ik. 

 

Robijn

Op 2 juni 1973 lieten we ons wettelijk huwelijk van een half jaar daarvoor kerkelijk inzegenen. Compleet met receptie in het toenmalige Hotel Hartenstein in Oosterbeek. Vandaag dus precies 40 jaar geleden. Robijn of smaragd, noemt men zo'n lang huwelijk. Wij noemen het gewoon : geluk. 
Met de dochters, schoonzonen en kleinkinderen staan we er hier in Amsterdam vandaag natuurlijk wel even bij stil. Na de koffie en taart wat spelen in het park met een picnic en vanavond een hapje en een drankje. Prima weertje. 
Wat begon met twee gelukkige mensen, is 40 jaar later een hele familie met 10 gelukkige mensenkinderen.
En zeg nou zelf - als je deze foto's van toen ziet - wat niet is verandert is onze vrolijkheid !

Decibellen

Als groot stadspark heeft het Sloterpark veelsoortige gebruikers. Wandelaars, joggers, fietsers en andere sporters, natuurliefhebbers, barbecuende buurtbewoners etc. Enkele malen per jaar is het park en de Sloterplas decor voor sportevenementen, en muziek- en theaterfestivals. Vaak kleinschalig en aan de oostkant van het park met de minste overlast voor de natuur. Een zeer actieve Vereniging Vrienden van de Sloterplas (VVS) waakt ervoor, dat het gebruik van het park niet uit de hand loopt. Met succes heeft deze club ervoor gezorgd, dat grotere festivals niet langer welkom zijn in het park. De schade en overlast aan de natuur en omwonenden werd te groot. Zelfs het jaarlijkse vuurwerk is geschrapt. Provincie en gemeente investeren momenteel veel geld in het verder ontwikkelen van het park met de aanleg van ecologische oevers en eilandjes. Zodat dieren zich makkelijker van het ene naar het andere natuurterrein kunnen verplaatsen (van het Ij naar het Amsterdamse Bos).
Toch heeft het stadsdeel een vergunning afgegeven voor het Mystery Garden Festival dat vandaag in het park wordt gehouden. Onbegrijpelijk. Het programma vermeldt als muziekgenre: deephouse, disco, techhouse en techno. Niet bepaald mijn cup of tea. Maar ik gun iedereen zijn feestje. We zien vanmiddag tijdens onze wandeling veel vrolijke festivalgangers en de hele dag dreunt in en ver rond het park de muziek. Het gebeurt allemaal pal onder en naast de plek waar een grote kolonie reigers zijn nesten heeft en waar - voor het eerst - twee lepelaars broeden.
Ondanks een protest op basis van de Flora- en Fauna-wet door de VVS tegen de verleende vergunning heeft de rechter deze week de vergunning niet nietig verklaard. Op last van het ministerie van Economische Zaken moet de festival-directeur maandag een onderzoek laten doen of er geen schade aan de fauna is aangericht. Ik vrees, dat we weer heel lang moeten wachten tot er weer lepelaars hier komen broeden. Ik zou wel uitkijken met al die decibellen. En wat betreft het altijd wel enthousiaste stadsdeelbestuur, dit keer op zijn Twitters gezegd: #FAIL !