D.E.P.

Terwijl ik gistermiddag de cherrytomaatjes aan het planten ben, vraagt buurman Antonio om aandacht. Van hem hoor ik, dat die ochtend onze andere buurman Francisco López op 74-jarige leeftijd is overleden, hartaanval. We kennen hem hier in de campo allemaal als "el soltero" (de vrijgezel). Ik beschreef hem twee jaar geleden hier al eens (klik hier voor het hele verhaal). "En, oh ja, el funeral (begrafenis) is morgen om vijf uur". 
Met gemengde gevoelens kijken we vanaf ons terras beneden waar we zijn olijfboomgaard zien. Ligt er mooi en schoon bij.
Na onze zondagse vislunch aan het strand bij Mauri rijden we terug. Naar het dorp waar we even na vijven aankomen bij de overvolle kerk. Als teken van respect voor deze altijd vriendelijke Paco besluiten we met bijna het halve dorp mee, achter de kist aan te lopen. De begraafplaats is een paar honderd meter verderop. Opvallend is, dat vrijwel alle volgers eenmaal bij het kerkhof aangekomen, zich verspreiden en hun eigen familiegraf opzoeken... Voordat we er erg in hebben is de smalle kist met El Soltero erin door een gemeenteambtenaar in een van de vele galerijen op drie-hoog netjes ingemetseld. Compleet met marmeren D.E.P.tableau (descanse en paz, rust in vrede). De honderden belangstellenden, waaronder wij, verlaten één voor één het kerkhof door een soort poorthuisje. Daar staan enkele familieleden achter een tafel opgesteld. Geen handjes schudden en koffie met cake. Maar met een hoofdknik betuigen we onze deelneming. Teruglopend maar huis vragen we ons af hoe het nu verder moet met dat prachtige stuk land, waar onze buurman 365 dagen per jaar aan het werk was.