Zo heb je niets, zo heb je wat.....

Hun laatste dag in Amsterdam gaan de overzeese gasten hier wat musea bezoeken. Dat zal met twee afgestudeerden van de kunstacademie wel lukken. Later zal Manon zich nog bij hun aansluiten en gaan de mannen uit eten met een Nederlandse fotografe. Wij gaan oppassen op Niel en Ann. 

De sneeuwpop van Niel moeten we natuurlijk uitvoerig bewonderen. En dan gebeurt het. Een gil, en Mike ligt languit in de sneeuw. Uitgegleden. Het duurt even voordat we haar overeind mogen halen. Met twee man sterk zetten we haar binnen op een stoel. "Nee, gaan jullie maar de stad in, ik neem wel wat paracetamol en wacht even af of de pijn wegtrekt", is haar reactie op de bezorgde vragen of we toch niet even langs de dokter moeten. We vermaken ons een paar uurtjes met de kids en fotograferen wat mooie vogels (zoals deze Vlaamse Gaai) die neerstrijken in Anouk's tuin.              

Mike wisselt eens van stoel, maar de pijn blijft wel aanhouden. Pieter komt wat eerder terug en ik besluit over vijven met Mike gelijk naar de Eerste Hulp te rijden van het Lucas-Andreas Ziekenhuis.            

Er worden röntgenfoto's gemaakt en de diagnose is : een gebroken heup. Haar linker (en slechte) heup. 

Na de arts, komt de chirurg langs en er wordt besloten haar vanavond nog te opereren. 

Op de Eerste Hulp worden al vast wat voorbereidingen voor de operatie getroffen. De verwachting is - als de operatie en recovery goed uitpakken - dat ze morgen of overmorgen  alweer naar huis mag. Met krukken weliswaar. Gelukkig wonen we in een huis zonder trappen. De komende dagen zal er een kleine reorganisatie van de planning plaatsvinden. Morgenochtend vroeg eerst Marcel en Jef afzetten op Schiphol voor hun terugvlucht naar Berlijn.

Zo heb je niets, zo heb je wat ! Wordt vervolgd........

Tot nu toe zijn ze vriendelijk. Of ze beter en veiliger zijn zal de komende uren blijken. Maarrr, we hebben er alle vertrouwen in !