De fraaie oprijlaanvan ons hotel doet vermoeden, dat het ontbijt ook zo goed is. Maar dat valt wat tegen. Misschien omdat we de eersten zijn. We gaan met de auto 30 km ten noorden van Meknés, daar ligt Volubilis.
De antieke stad Volubilis kwam tot bloei in de 3e eeuw v.C.. Na annexatie van Mauretania in 45 n.C. door de Romeinse keizer Claudius kreeg Volubilis de status van municipia (vrije stad). Het was een rijke stad door de export van olijfolie en tarwe en er woonden toen 20.000 mensen. Compleet met capitool, forum, basilica, triomfboog, thermen en huizen met een atrium. Na vertrek van de Romeinen woonden er een paar honderd jaar christenen. Na de islamisering raakte het in verval. Veel paleizen, mausolea en moskeen in en rond Meknés zijn gebouwd met materiaal uit Volubilis. In 1755 stortten de laatste gebouwen in tijdens de grote aardbeving. Het is nu het belangrijkste opgravingsterrein van Marokko.
Een bewaker wil wat bijverdienen en werpt zich ongevraagd op als gids. We vinden het prima en hij wijst ons op plekjes die je anders niet zou zien. Met onze boekjes bij de hand klopt zijn verhaal aardig en is het een welkome aanvulling.
Wat veel indruk maakt zijn de tientallen mozaïeken waarvan veel nog in redelijke staat.
Op de overblijfselen van het capitool is het in de schaduw goed rusten.
Daarna bezoeken we het even verder gelegen stadje Moulay Idriss, genoemd naar de stichter van de eerste Arabische-islamtische dynastie in Marokko. Hier ligt ook het graf van hem, Idriss I, nakomeling van de schoonzoon van de profeet Mohammed. Het mausoleum heeft een groen pannendak. Er zijn koranscholen en het stadje is een pelgrimsoord voor moslims.
Helaas is het mausoleum en de erbij horende moskee heilige grond en dus alleen voor moslims toegankelijk. Zelfs met mijn RK-godsdienstdiploma kom ik er niet in ! De groen-wit betegelde en met koranteksten voorziene minaret van de moskee is de enige in de Arabische wereld die cilindrisch is.
Bij het parkeren van de auto bij de ingang van het stadje (de gardien draagt een origineel geel van Gansewinkel jack !), komen er gelijk enkele gasten op ons af die ons graag willen rondleiden. We gaan er niet op in. Eén volhouder die blijft meelopen, loodst ons naar plekjes waar je toch eigenlijk zelf niet snel komt. Na afloop krijgt hij zijn verdiende dirhams toegestopt en ruzie met zijn afgewezen maten.
Nou weten we gelijk waarom er in die medina´s toch zoveel mannen en vrouwen met een plaat op hun schouders lopen met daarop nog te bakken brood. In elke medina zijn bakkers die voor hen in hout gestookte ovens het brood bakken dat door hen wordt gebracht. Een brood kost trouwens 2 dirham (nog geen 19 eurocent), het bedrag dat ik de bakker gaf om foto´s te mogen nemen.
We lopen naar beneden de medina uit en passeren de achteringang van mausoleum cq moskee.
Terug in Meknés gaan we daar de medina in. Nog niet alle straatjes zijn bestraat, maar omdat de UNESCO de medina op de werelderfgoedlijst heeft geplaatst wordt er riolering aangelegd en wordt er bestraat. Ook worden tientallen eeuwenoude huizen die dreigen om te vallen met houten balken gestut. De inwoners hebben er geen oog voor, die zijn druk met hun handeltjes om te kunnen overleven. Het zijn de arme mensen van het platteland die hier hun geluk komen beproeven. De wat beter bedeelden hebben de medina´s en kasbahs verlaten en wonen in de Ville Nouvelle.
Van het wandelen in de medina krijgen we honger en zijn op zoek naar een restaurant. Een mannetje wil ons wel gidsen. Via weer een wirwar van straatjes komen we voor een houten poort met erboven de benaming `Restaurant Zitouna, typiquement marocain` We weten dat zitouna arabisch is voor aceituna (spaans voor olijf). We gaan naar binnen en komen in een paleis-restaurant terecht. De menukaart (3 stuks, natuurlijk alleen voor de mannen, Mike leest wel mee) is een verrassing, prijzen zijn echt marokkaans, 3 gangen voor 110 dirham. We zijn de enige gasten.
Via de Bab (poort) Bardaine halen we de auto op en rijden weer naar ons hotel buiten de medina.
`s Avonds nemen we weer 2 taxies en laten ons afzetten bij Bab Mansour vlakbij het drukke Place el-Hedime. Hierachter liggen de koninklijke paleizen en andere bijzondere gebouwen, we nemen er een kijkje. Maar tegen tien uur ´s avonds wordt het ineens weer stil op straat, restaurants en theehuizen zijn dicht. Wat is het toch anders dan Spanje, zucht.
Dus met de taxi terug naar het hotel, dat er ook aan de achterkant sprookjesachtig bij ligt en zoeken weer op tijd ons bedje op. Morgen vroeg op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten