Zeer afwisselend landschap, we rijden een paar uur door de korenschuur van Marokko. Later alleen maar vlak land, er zijn steeds minder auto´s en meer ezels op de weg. We rijden door een zeer arme streek. Vrachtauto´s en de vele bochten houden onze gemiddelde snelheid behoorlijk laag. We zien veel stalletjes met aardewerk. Hier moet je dus de borden, tajines etc kopen, lijkt het goedkoopst. Maar we hebben geen tijd om te stoppen.
Bij Larache gaan we de snelweg op naar Tanger, dan schiet het lekker op. In deze havenstad is het druk, dus we komen pas rond kwart voor twee in de haven in de wachtrij voor de douane. Er wordt ons verteld, dat we ons niet druk hoeven te maken, want de ferry heeft een vertraging van een half uur. Tijd zat dus.
Als ervaren reizigers geven we de paspoorten en ons inklaringsbewijs van de auto af aan één van de loopjongens van de douane met weer een 20 Euro-biljet in een van de paspoorten. Dennis hoort, dat we geen ticket voor de boot hoeven te halen, de internet-voucher volstaat. Alle auto´s voor ons worden uitvoerig gecontroleerd door politie en douane, op drugs natuurlijk. Alles uitpakken en zo. De loopjongen komt terug en wil meer geld hebben, we betalen hem morrend nog wat euro´s. Toch duurt het bijna anderhalf uur voordat we aan de beurt zijn, dus die omkoperij helpt dus echt niet. Doen we echt een volgende keer niet meer ! Balen ook, want we missen de boot. Blijkt, dat we toch boarding-tickets moeten halen voor de volgende boot en 3 uur wachten ! Eenmaal bij politie en douane kunnen we zonder controle gewoon doorrijden !! Op onze betrouwbare gezichten, onze Spaanse nummerplaat of hebben die euro´s hun werk gedaan ? Strange. Tijd voor wat lekkere broodjes, maar dan moet je Marokko weer in. We parkeren de auto in de rij bij de boten, nog chaotischer dan op de heenreis in Algeciras. Dennis blijft balend in de auto zitten. We lopen gewoon Marokko weer in om broodjes te kopen, geen enkele controle !!
We horen, dat verderop in de haven een gloednieuwe terminal wordt gebouwd die in 2010 klaar moet zijn. Hopelijk met minder omkoopbare douane. Paul belooft een brief te gaan schrijven aan de koning ! Wil Marokko in 2010 toetreden tot de vrijhandelsorganisatie van de Europese Gemeenschap en hun toerisme bevorderen, dan zullen ze echt iets aan die vervelende grenssituatie moeten doen.
Bij het aan boord gaan staat ineens politie in burger en worden de paspoorten wel gecontroleerd. Ik moet voor identificatie zelfs mijn bril afzetten.
Inmiddels is het donker geworden en varen we richting Spanje. Er wordt weer vreselijk gelachen als Paul nog eens zijn Paula-act doet. De bemanning roept bis,bis, maar Dennis weet Paul te beheersen.
Het roll-off systeem werkt nu wel, dus we rijden snel de boot af. Terwijl alle andere nationaliteiten in de rijen gaan staan voor de Spaanse douane en politie, passeren wij hen onder het EU-residents bordje snel en moeiteloos.
Via een McDonalds komen rond middernacht aan in Torrox en even later in Frigiliana. We zijn thuis.
Onze ervaringen van deze reis in een paar woorden :
- het is een groter land dan verwacht, lange afstanden
- het land is wel in ontwikkeling, kinderen gaan naar school
- behalve de mensen in het Rif-gebergte zijn de Marokkanen zeer vriendelijke mensen, met name de Berbers
- het kontrast tussen arm en rijk is enorm
- in het hele land kun je met Frans terecht, in het noorden met Spaans
- eten is heerlijk, hotels redelijk, prachtige natuur en uitstekend klimaat
- voor ons een goedkoop vakantieland v.w.b. eten, hotels zijn aan de prijs
- het was een korte orìèntatie-reis, dus veel niet gezien
- een land dus zeker om naar terug te komen
- de mooiste ervaringen : Rabat, de moskee van Casablanca, de diverse bergketens van de Atlas, de valleien van de Draa en Dadés met al hun oases, palmbossen en `zandkastelen` en natuurlijk de streek rond Ouarzazate en Zagora (de Sahara)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten