Sinds “mensenheugenis” was er in ons dorp tot voor kort maar één barbier. In Calle Real zat in een piepklein kamertje een kapper, uitsluitend voor mannen. Hier kon je ook een scheerbeurt krijgen, insoppen en afwerken met een vlijmscherp mes. Een echte barbier dus. Vaak naar binnen gekeken. Dat scheren leek me wel een tamelijk risicovolle behandeling, want ‘s mans handen trilden behoorlijk. Ben daar, ook in de jaren dat we nog geen elektriciteit hadden (nog geen 10 jaar geleden), nooit naar toe geweest. Voor een knipbeurt ging ik steeds met Mike mee naar de Peluquería (dameskapsalon) van Isabel in de Calle Zacatin. Zij “doet” namelijk ook heren.
Het oude barbiertje heeft vorig jaar de geest gegeven en sinds enkele maanden hebben we hier weer een echte barbier. De kapperstoel is antiek, maar Jorge (op de linkerfoto) is een kapper van deze tijd. Hij komt uit het hectische Barcelona en is teruggekeerd naar de roots van zijn ouders. Deze zijn in de zestiger jaren uit armoe en op zoek naar werk uit Frigiliana naar Barcelona vertrokken.
Niet langer hoef ik de dorpsgossip aan te horen in de salon van Isabel. Met mijn kapper Jorge heb ik interessante gesprekken over de gevolgen van de burgeroorlog die je nog dagelijks kan voelen hier, het verschil in leven tussen hier en Cataluña, etc. Hij knipt overigens prima, dus dat is ook meegenomen.
Het aardige van al dat kapperswerk is trouwens ook, dat we voor het verschil in prijs van het wassen-knippen-verven-föhnen van Mike (€ 27) en knippen van mij (€ 7) hier met de tarieven in NL (€ 100) al vaak twee vliegtickets kunnen kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten