Ons perceel grenst aan de noordkant aan een stuk het land van zo'n dikke 10.000 m2. Het blijkt volgens het kadaster van een Fin te zijn. We hebben hem in al die jaren nog nooit gezien. Het is droog en dor land, met veel onkruid en veel verwaarloosde amandelbomen. Toch staan ze elk jaar in bloei en dragen ze vruchten. 
In de herfstmaanden wanneer de rijpe amandelen op de grond vallen, horen we er 's avonds vaak de jabalis (everzwijnen). Het kraken van de harde noten tussen hun kaken is tot op ons voorterras te horen. Gelukkig hebben we rond ons hele terrein een hek. Omdat het toch zonde is al die amandelen aan de zwijnen over te laten, loop ik zoals vandaag regelmatig de heuvel op en pluk en raap de nieuwe oogst. We hebben er al heel wat. Het is nog wel wat werk om ze eetbaar te maken. Met een mokerhamer moeten we de harde buitenschil stuk voor stuk stukslaan. Maar dan heb je ook heerlijke pure amandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten