64 jaar....so what ?

Leeftijd oftewel ouderdom in jaren heb ik altijd betrekkelijk gevonden. "Je bent zo jong als je je voelt". Zolang je maar gezond bent, je vaak omringt met jongeren en door anderen jonger ingeschat wordt, dan is er eigenlijk niks aan de hand. De mannen op de linker foto lijken toch bijna even oud ? Toch zijn er momenten dat je je echt bewust bent van je leeftijd. Als je 60 wordt en je voor de NS een "senior met mogelijkheden" bent. Als je met je accountant je pensioenen doorneemt. Als je plotseling ervaart, dat je ouder bent dan je vader ooit is geworden. Als je uroloog zegt, dat je prostaat wat groter is en dat dat een "oudemannenkwaal" is. Als je studiegenoten en ex-collega's na 40 jaar terugziet en ervaart dat de meesten toch wel oude(re) mannen zijn geworden.

Morgen word ik 64 jaar. We houden het sober, er is geen aanleiding om iets te vieren. Doen we volgend jaar wel als ik AOW en pensioen ga ontvangen. Als tenminste de financiële crisis dat niet verhindert.


Vorige week was trouwens ook een moment waarop tijdens en na het zien van een film er hier in Casa Domingo heel wat over begrippen als leeftijd, jong zijn en ouder worden is gesproken. Een echte aanrader is deze ruim 3 uur durende en met 4 Oscars bekroonde film. "The Curious Case of Benjamin Button" met in de hoofdrollen o.a. Bratt Pitt en Cate Blanchet. Je ziet letterlijk, dat je in luiers wordt geboren en erin sterft. Heel verwarrend is het jonger worden en toch sterven. En heel ontroerend : de onvoorwaardelijke liefde voor een stervende geliefde. Klik hier voor het hele storyboard.